o lemoniadzie na lato...

Było czerwcowe popołudnie. Gorące powietrze falowało nad lśniącą brukową kostką chodnika oddającego zgromadzone przez cały dzień ciepło.
Szukałam cienia. Szukałam regenerującego chłodu...
Uliczka była wąska a z jej głębi wyłaniała się mała i bardzo niepozorna restauracyjka. Na zewnątrz stały dwa niewielkie stoliki i cztery krzesła. Wewnątrz nie było nikogo a wokół było cicho i pusto.
Usiadłam w cieniu kamienicy i oparłam plecy o łuszczącą się z farby ścianę budynku.
Kelner albo właściciel, a może był i jednym i drugim niespiesznie wyłonił się z ciemnego pomieszczenia i oparł o futrynę drzwi. Mężczyzna o kruczoczarnych kręconych włosach, łagodnych rysach i  jakby lekko śpiącym spojrzeniu. Nieprzyzwoicie przystojny...;)
Spojrzał na mnie i kręcąc głową wskazał na słońce, szukając porozumienia w ocenie męczącego upału.
Było duszno i niebywale gorąco. Po chwili uśmiechnął się, podniósł w górę palec i jakby zadowolony  z tego o czym pomyślał, zniknął wewnątrz restauracji.
Przyszedł po chwili. W ręce trzymał lśniącą tacę a na niej trzy rzeczy: szklankę gazowanej wody z lodem, pęk saszetek z cukrem i mały dzbanuszek świeżo wyciśniętego soku z cytryny.
"Limunada!" - powiedział stawiając tacę na stoliku - "uciniti isto" ("zrób sama") i machając dłońmi pokazał, że mam wszystko zmieszać. "Ideal!" - zakrzyknął prawie...
Mówił prawdę...
Tak właśnie któregoś lata zaczęło się moje uwielbienie lemoniady. Napoju stworzonego w proporcjach idealnych bo indywidualnych. Słodkiego do smaku, kwaśnego w sam raz. Tak jak lubisz. To napój fantastyczny na gorące popołudnie. Napój który krzepi, chłodzi i odświeża zarazem.
Dziś gości u mnie każdego lata. Wrzucam do niego jeszcze świeże listki ogrodowej mięty.
Boski smak! :) Spróbuj...

 

 

Znikam na dwa tygodnie. Mogę nie odpowiadać na maile w tym czasie. Gdyby ktoś zechciał do mnie napisać, proszę o cierpliwość. :)

Zostawiam Was z moją chłodzącą lemoniadą. Przystojnego kelnera musicie namierzyć sobie same! ;)

Uściski ślę!