cyfry moje...

Raz w roku jest ten dzień. Dzieciaki na niego czekają, i to bardzo. Odliczają dni i zaokrąglają swoją cyfrę do góry. Nastolatkowie w niepokornym okresie swojego życia niecierpliwie czekają na magiczne (jak im się wydaje) osiemnaście. Myślą, że coś się w ich życiu zmieni. Nic się nie zmienia. Ale cyfra jest bramą. Symboliczną bramą otwierającą dorosłość... Świat stoi przed nimi otworem. Czeka na ich decyzje i czeka na ich wybory. Są na początku drogi.
A teraz... Co teraz...? Ja już tak nie czekam na ten dzień. Chyba że trochę... Po to żeby zrobić sobie w domu tzw. dzień dziecka.  "Ja nie muszę! Ja mam dzisiaj urodziny! Dzisiaj nie gotuję, nie sprzątam i nie zmywam!"
Teraz jest jak z Nowym Rokiem. Włącza mi się rachunek sumienia. Bombarduje chęć podsumowań. I zaczyna drażnić pytanie urzędnika "wiek?"... I jeszcze zaczyna dziwić fakt, że ktoś urodził się później ode mnie. Nie , nie mówię o dzieciakach. Mówię o znajomych i nowych znajomych. No dobrze, do tego już powoli przywykam. Podliczam więc... czy to co w życiu zrobiłam/robię daje mi satysfakcję, czy czegoś żałuję, czy byłabym szczęśliwsza gdyby..., czy podejmuję słuszne decyzje, czy mogę spojrzeć sobie w oczy i czy sumienie mam czyste...? Czy gdybym mogła cofnąć czas...?
Staję przed lustrem. Koło oczu zrobiło mi się parę zmarszczek. No cóż. Może je polubię...? Przecież mówią o tym co dla mnie najcenniejsze. Mówią o emocjach. O moich emocjach. Mówią ile razy w życiu się śmiałam, ile razy złościłam, ile razy płakałam. Są moje. Są mną. To moje chwile, momenty. Gromadzę je skrzętnie w sercu i na twarzy. Staram się żadnej nie zapomnieć. Są jak kreski w szkicowniku, gdzie z każdym dotykiem ołówka powstaje ostateczny obraz coraz bardziej wyraźny.
Jest dobrze.
A jutro? Jutro nic się nie zmieni. Wstanę rano jak co dzień i zrobię synowi śniadanie. Będę kontynuowała moje dni, tak żeby jak najbardziej grały z moim moralnym kręgosłupem, tak żeby innym trosk nie przynosić a i czyjś uśmiech mieć na swoim sumieniu. Tak żeby dobrze się w życiu bawić. Bo właściwie dlaczego by nie....?

Dziś zasadziłam sobie hiacynty. Na moją nową wiosnę.

♥