buty...

Moja jest spokojna..., niezbyt szeroka, niezbyt szybka. Jest jak przeciętna powiatowa lub gminna.
Nie spieszę się. Przemieszczam się nią z wyważoną prędkością, nie gnam, nie ścigam z nikim.
Mam świadomość dnia codziennego. Myślę, że cenną świadomość. Wciąż się tego uczę, bo to wcale takie całkiem proste nie jest.
Nie zżerają  mnie ambicje. Nie zazdroszczę, a przynajmniej się staram. Lubię swoją bajkę.
Dróg jest wiele. Całe mnóstwo do wyboru. Sama decyduję, którą będę podążać.
Bywają szerokie jak czteropasmowa autostrada. Szybko tam jadą...
Albo szybkiego ruchu. Tam już odrobinę wolniej. Ale bywają zwyczajne takie jak moja.
Początek zdawał się być narzucony. Potem dopiero zaczęłam obierać sobie cele, myśleć dokąd chcę dotrzeć i którędy lepiej.
Czy szybko, desperacko, z pośpiechem czy przeciwnie. Może lepiej dłuższą, ale za to rozglądając się na boki. Na autostradzie widać niewiele... Tam cel się liczy i czas w którym go osiągniesz.
Taką powiatówką więcej mnie dotyka i widoki ładniejsze, i przez las i przez pola. I zatrzymać się mogę na parkingu leśnym i usiąść i pomyśleć i ptaków posłuchać może...?
Ważne żeby dobrze wybrać, swoją znaleźć. Dobraną szerokością i tempem do potrzeb. Drogę na miarę, jak u krawca szytą.
Ta którą już przeszłam bezcenna, bo z bagażem...
Droga przede mną... czasem wyboista, czasem bez pobocza, czasami pod górę...
I tak mi na myśl przyszło, że buty są ważne. Buty są bardzo ważne. To ta osoba jedna, dwie, najbliższe, które są zawsze.  I mimo, że bywa nie łatwo, bez nich zwyczajnie iść by się nie dało...
Zmęczeni chorobą, słabością ludzką, kiepskim dniem, pechowym rokiem, czasem beznadziejnym... razem  łatwiej, raźniej... Słoneczniej.
 Gdyby nie On, gdyby nie Ona, gdyby nie Oni... Nic by się do cholery, przecież nie udawało! ;)

Ściskam Was i wszystkich moich nowych Gości witam najserdeczniej! :)