wieszak w swetrze...

Leżę. Płasko na plecach, bo wtedy boli mniej.  Bez poduszki i bez laptopa na kolanach.
Pozycja nieszczególna, a leżenie i wpatrywanie się w sufit to niezbyt porywające zajęcie.
No to leżę i patrzę... No, ale ile można??
Głowa pełna myśli, ręce bezrobotne, pierwsze słońce za oknem. Matko! Nie można tak w niemocy i twórczym nieistnieniu!...
Szydełko! Moje kochane, jak dobrze że jesteś! ;D
I tak oto powstał on - barwny sweter dla wieszaka. Idealny do białych pomieszczeń. Taki energetyczny strzał!
Koszt:  wieszak - 1zł (kupiony w jakiejś klamociarni)
            resztki włóczek - e tam! (nie ma sensu wyceniać)
Zysk:  radość ogromna, ręce zajęte.
I wisi sobie. I kolor w domu jest. I akcent wyrazisty.
Jeden wieczór. Polecam! :)

 

 

 Zszywajcie bezbarwną nitką - sprawdza się przy wielobarwnych projektach. :)

Jest jak żyłka, więc wdzięczna w pracy nie jest, ale w zamian nie widać szwów.

A przy okazji mojej (powoli mijającej) niedyspozycji przypomniało mi się pewne zdarzenie:

Stoję w kolejce w pasmanterii. Z całą listą marzeń w głowie. Ciasno poukładane na półkach kolorowe motki atakują moją wyobraźnię, mamią moje oczy.  A ja muszę być przygotowana na selekcję i wybrać. Nie wszystkie, które bym chciała. Nie tak wiele, niestety. 

Czas mi się dłuży. Znudzona zaczynam opierać się o sklepową ladę. Klientka robiąca zakupy przede mną wciąż gromadzi przed sobą to tasiemki, to cekiny, to szpilki. Nitki. Zaczynam się niecierpliwić, choć staram się walczyć z pośpiechem. Po chwili już wsłuchuję się w Jej rozmowę z panią sprzedającą.

- Wie Pani, bo ja to wszystko to dla Mamy... - mówi przesuwając w dłoniach kraciastą zieloną tasiemkę. - Ona już prawie w ogóle nie chodzi. Markotnieje, zamyka się w sobie... O, tę poproszę... tę niebieską - kobieta przechyla się przez ladę wskazując palcem szpulkę z niebieską wstążką. 

Ekspedientka przykłada taśmę do metrówki.

- Dwa metry... I wie Pani, ja tak Jej wymyślam takie różne zajęcia, wciąż coś do roboty podsuwam. Teraz takie styropianowe bombki na święta ozdabia...

Rozgląda się po półkach, zatrzymuje wzrok na pudełkach z błyszczącymi koralikami. Mówi dalej:

- I wie Pani... Jest lepiej. Takie zajęcia sprawiają Jej tyle radości.

Sprzedawczyni kiwa głową ze zrozumieniem pakując wszystko do plastykowej torby.

- Ach, jeszcze szydełko 3,5! Byłabym zapomniała. Mówiła, że szalik zrobi dla naszej sąsiadki.

Kobieta uśmiecha się do siebie. Uśmiecha się pani ekspedientka. I ja się uśmiecham. Całą drogę do domu.

*

Dziewczyny, dziękuję za wszystkie ciepłe słowa, które mnie uskrzydliły! Jest lepiej, już nie leżę, będzie dobrze!

Ściskam Was bardzo wiosennie!